Analysis of Imam Ali’s Letters to Muaviieh with a Structuralist approach
Document Type : Original Article
Authors
university of Arak
10.22081/jrla.2020.55482.1243
Abstract
Nahjolbalahghahis a set of sermons, letters and aphorisms by Imam Ali, expressed in a brilliant style. Among these are his letters to Muaviieh. Since the content of the letters is answering Muaviieh’s accusations, Imam Ali uses a special structure to convey the meaning. Here we want to analyze the vocal, combinational and lexical aspects of the letter from a structuralist viewpoint. The most important result is that he uses vowels like "آ، ای، او" and consonants like "ب، ج، ض، ع، غ" and “ا، ق”, repetition, puns, which, in addition to giving the letter a sonorous and melodic, puts more emphasis on the content. On the combinational level, same-level structures are used a lot, with different relations such as Synonymity, antonymy, causation, inclusion and sequence. On the lexical level, Imam chooses tangible words to prove his legality and show the illegal nature of Muaviieh’s reign.
Keywords
1. ابن ابی الحدید عبد الحمید بن هبة الله (1404ق)، شرح نهجالبلاغه، محقق ابراهیم محمد ابوالفضل، قم: مکتبة آیة الله العظمی المرعشی النجفی.
2. ابن منظور، محمد بن مکرم (1414ق)، لسان العرب، بیروت: دار الصادر.
3. احمدپور، علیاکبر (1386)، امام علی7 و همگرایی اسلامی در عصر خلافت، قم: بوستان کتاب.
4. احمدی، بابک (1381)، ساختار و هرمنوتیک، تهران: گام نو.
5. ازهری، محمد (1976)، تهذیب اللغة، تحقیق عبدالسلام هارون، بی‌جا: دار القومیة العربیة.
6. انیس، ابراهیم (بیتا)، الأصوات اللغویة، قاهرة: مکتبة نهضة مصر.
7. بشر، کمال (2000)، علم الأصوات، قاهرة: دار غریب.
8. پراپ، ولادیمیر (1386)، ریختشناسی قصه‌های پریان، ترجمۀ فریدون بدره‌ای، تهران: مرکز.
9. تفتازانی، سعد الدین (1385)، شرح المختصر، چاپ دوم، اسماعیلیان: قم.
10. ــــــــــــــــــــــــــــ، (1416ق)، المطوّل، قم: مکتبة الداوری.
11. جرداق، جرج (1385)، روائع نهجالبلاغه، تهران: راهروان قلم.
12. جندی، علی (1954)، فن الجناس، قاهرة: دار الفکر العربی.
13. دشتی، محمد (1389)، ترجمۀ نهج البلاغه، قم: اندیشه هادی.
14. دو سوسور، فردینان (1392)، دورۀ زبانشناسی عمومی، ترجمۀ کوروش صفوی، تهران: هرمس.
15. سلدن، رامان و پیتر ویدوسون (1377)، راهنمای نظریۀ ادبی معاصر، ترجمۀ عباس مخبر، تهران: طرح نو.
16. سیدی، سید حسین؛ نفیسۀ حاجی رجبی (1394)، «سبکشناسی دعای عرفه»، مطالعات اسلامی علوم قرآن و حدیث، شمارۀ 47، صص 29-47.
17. شاملی، نصراللّٰه و سمیۀ حسنعلیان (1390)، «دراسة أسلوبیة فی سورة ص»، آفاق الحضارة الإسلامیة، السنة الرابعة عشرة، العدد الأول، صص 61-84.
18. شاهین، عبدالصبور (1980)، المنهج الصوتی للبنیة العربیة، رؤیة جدیدة فی الصرف العربی، بیروت: مؤسسة الرسالة.
19. شمیسا، سیروس (1381)، نقد ادبی، تهران: انتشارات فردوس.
20. ـــــــــــــــــــــــ، (1378)، کلیات سبکشناسی، تهران: فردوس.
21. صفوی، کوروش (1383)، از زبانشناسی به ادبیات (نظم)، چ 3، تهران: سوره مهر.
22. عباس، حسن (1998)، خصائص الحروف العربیة و معانیها، دمشق: منشورات اتحاد الکتاب العرب.
23. علوی مقدم، مهیار (1381)، نظریه‌های نقد ادبی معاصر، چاپ دوم، تهران: سمت.
24. فتوحی، محمود (1390)، سبکشناسی، نظریه‌ها، رویکردها و روش‌ها، تهران: سخن.
25. فراهیدی، ابن احمد (بیتا)، کتاب العین، تحقیق عبدالحمید هنداوی، بیروت: دار الکتب العلمیة.
26. فرشیدورد، خسرو (1382)، دستور مفصل امروز، چاپ اول، تهران: سخن.
27. قائمی، مرتضی و فائز ساعد انوار (1394)، «تحلیل سبکشناختی نحوی – بلاغی ساخت‌های همپایه در خطبۀ یکصد و یازدهم نهج البلاغه»، فصلنامه پژوهشنامه نهج البلاغه، سال سوم، شمارۀ 11، صص 18-33.
28. قزوینی، محمد بن عبدالرحمن (1420)، الإیضاح فی علوم البلاغة، قاهرة: دار الکتاب المصری.
29. کالر، جاناتان (1388)، بوطیقای ساختگرا، ترجمۀ کورش صفوی، تهران: مینوی خرد.
30. گلدمن، لوسین (1369)، نقد تکوینی، ترجمۀ محمد تقی غیاثی، تهران: بزرگ مهر.
31. وحیدیان کامیار، تقی و غلامرضا عمرانی (1386)، دستور زبان فارسی1، تهران: سمت.
32. یارمحمدی، لطف اللّٰه (1383)، گفتمانشناسی رایج و انتقادی، تهران: هرمس.
)