حکمــت «قِیمَةُ کُلِّ امرئٍ مَا یُحسِـنُهُ» از نهج‌البلاغــه، دربردارنــده‌ی ویژگــی‌های بلاغــی و معنوی فراوانی است و از روزگاران گذشته تاکنون، موجب شگفتی، تحیّر و تأمّل برخی از اندیشمندان گردیده است. یافته‌های پژوهش، حاکی ازآن است که آنچه موجب تفاوت در دیدگاه شارحان و مترجمان این حکمت شده است، ترکیب «ما یُحسِنُهُ» می‌باشد؛ بدین صورت که برخی از دیدگــاه‌ها این عبـارت را به مفهوم «دانایی» و «علم»، وبرخــی دیگر نیـز آن را به مفهــوم «کردار» و «عمل» شرح و ترجمه نموده‌اند. در حقیقت، از نظر امام (ع) ملاک و معیار شخصیّت انسان در گرو علم و عمل اوست و انسانی می‌تواند به نهایت کمال برسد که همواره و پیوسته بر مدار علم و عمل شایسته و نیک (برخوردار از حسن فعلی و حسن فاعلی)، گام برمی‌دارد. پژوهـش حاضـــر بـا روش توصیـفی ـ تحلیلی ـ اسنادی بر آن است تا با بررســی ابعـاد و جوانب زیباشـناسـانۀ عبارت مذکور از نهج‌البلاغــه، دیدگاه شارحان، مترجمان و اندیشـمندان متقدّم و متأخّر را مورد بررسی و تبییــن قرار دهد. واژگان کلیدی: نهج‌البلاغه، حکمت، زیبائی شناسی، ترجمه، فصاحت و بلاغت.
)