سبک شناسی، یکی از موضوعات ادبی است که در سدة أخیر، توجه ویژه‌ای از طرف ادبیان و سخنوران به آن شده است. سبک ادبی، از اندیشة هر فرد سرچشمه می‌گیرد که بیان کنندة نگرش و بینش آن فرد به واقعیت‌های پیرامونش است. نوع الفاظ، ترکیبات و جمله بندی و طرز تعبیر معانی، مهم ترین عوامل در چگونگی سبک ادبی است. در این میان از جمله متونی که شایستگی و ارزش بررسی و تجزیه و تحلیل دارد، متون دینی بویژه ادعیه‌ها و شروح آنها است، دعای صباح امیرمؤمنان علی (ع) یکی از متون دینی است که توجه بسیاری از علمای شیعه را به خود جلب نمود و شروح بسیاری برای آن نوشته شد. یکی از بهترین شروح آن که به دلیل جلوه-های ادبی، بلاغی و عرفانی از جایگاه والایی برخوردار است، شرح دعای صباح أثر آقا نجفی قوچانی می باشد. نوشتار حاضر بر آن است، تا عناصر سبکی شرح دعای صباح آقا نجفی در سه سطح زبانی( آوایی، واژگانی و نحوی)، ادبی(صنایع بدیعی و بیانی) و فکری و میزان انسجام این سطوح با همدیگر به روشی توصیفی ـ تحلیلی در سایه سبک شناختی تجزیه و تحلیل شود، تا به واسطه‌ی این عوامل، شناخت هر چه بهتر و دقیق‌تری از این شرح به دست آمده و زیبایی‌ها و ارزش‌های ادبی آن تبیین گردد.
)