تصویرپردازی یکی از ارکان مهم زیبایی‌شناسی در کلام محسوب می‌شود که از دیرباز مورد توجه ادباء و ناقدان بوده؛ بدین صورت که ادباء، تصویر را جزء لاینفک آثار خود می‌دانستند و ناقدان نیز آثار آن‌ها را از این منظر مورد تحلیل و ارزیابی قرار می‌دادند. در این پژوهش سعی بر آن است که با روش تحلیلی-توصیفی خطبه‌ی أشباح را از نظر تصویر و تصویرپردازی مورد ارزیابی قرار دهیم. لازم به ذکر است که در این خطبه با توجه به مفهوم جملات و میزان آشنایی خواننده با وجه‌شبه و رعایت اقتضای حال مخاطب و درک عموم از تشبیهات بلیغ و مؤکد مفصل استفاده شده که این نشان‌دهنده‌ی تناسب تصویر با معناست و یا استعمال کنایه در متونی که مملو از عاطفه‌ی ترس و هجو است نشان از هماهنگی تصویر با عاطفه است و یا بسامد بالای تشخیص نسبت به تجسیم در این خطبه علاوه بر پویایی بخشی به متن؛ با توجه به حجم زیاد جملات فعلیه نسبت به جملات اسمیه نشان از سنخیت تصویر با اسلوب است زیرا جملات فعلیه نیز نسبت به جملات اسمیه متن را متحرک‌تر می‌کنند.
)