ابنهانی شاعر شیعه مذهب اندلس و مغرب، در ساختار شعری خود و بافت معنایی آن، بسیاری از عقاید اسماعیلیه را وارد کرده و به دفاع از آنها پرداخته است. یکی از این عقاید، نظریۀ دوره‌ای بودن تاریخ مقدس دینی است. بر اساس این نظریه، تاریخ بشر از هفت دورۀ زمانی تشکیل شده و هر «دور» با یک ناطق و وصی و هفت امام شناخته میشود. ناطقان هفت «دور» به ترتیب عبارتند از؛ حضرت آدم(ع)، نوح(ع)، ابراهیم(ع)، موسی(ع)، عیسی(ع)، و حضرت محمد(ص) و قائم القیامۀ، هریک دورۀ زمانی خاصی دارند و از میان شش ناطق نخست اولوالعزم هستند و هرکدام شریعتی آوردهاند که شریعت ناطق پیشین را نسخ میکند. به آنها اصحاب شرایع میگویند. ابنهانی در دیوان اشعار خود این نظریه را به این شکل مطرح میکند که معزّلدین الله- خلیفۀ فاطمی- ادامه دهندۀ راه انبیای گذشته و وظیفۀ تأویلی بر عهده او است. از دیگر فروعات نظریۀ ««دور»» که در اشعار ابنهانی مطرح شده، بحث مربوط به عَهد، وصیّ، امامت است.
)