در مکتب عارفان آگاه، مراد خداوند از برگزیدگی و جعل خلیفۀ عشق الهی به ذات خویش است، زیرا خداوند دوست داشت تا عین خود و کمالات ذاتی‌اش را که غیب مطلق است در عالم خارج در موجودی جامع بنگرد؛ لذا انسان کامل را برصورت خویش آفرید و او را جامع اسماء و صفات خود قرار داد و این شخصیت حقوقی آدم و مقام انسانیت او است که الگویی از خلیفۀ کامل و مرآت خداوند و مظهر اسمای الهی وی در زمین گردید و این مقاله بر آن است تا با استفاده از دانش معناشناسی که ابزاری برای ژرف‌اندیشی و ایجاد نگاهی عمیق و فراگیر است به بررسی لایه‌های معنایی این موضوع در قرآن در پس دو نگاه جزء نگر و کل‌نگر بپردازد. بدیهی است که در نگاه جزء نگر به فهم مفهوم کانونی و کلیدی، روابط بینامتنی برای یافتن سیاق و روابط همنشینی و در نگاه کل نگر به کشف روابط بین مفهوم کانونی خلیفه با سایر مؤلفه‌های درونی که شامل یافتن دامنه و حوزۀ این برگزیدگی و خلافت، انفعالات و برخوردهای به عمل آمده با آن، ثمره و نتیجۀ این برگزیدگی و به فهم اسمای الهی حاکم برفضای این گزینش پرداخته شود و در نهایت میدان معناشناختی برگزیدگی و خلافت آدم(ع) در قرآن کریم به تصویر درآید.
)