نقد فرمالیستی از روش‌های جدید نقدی است که محور اصلی آن در بررسی متون ادبی، شکل ظاهری است یعنی در ادبیات به بررسی میزان ادبیت متن می‌پردازد. با نگاهی صورت‌گرایانه، متوجه می‌شویم گوینده آوا و موسیقا را در جهت القای معانی به کار گرفته و ضمن اینکه از سطح معنای قاموسی واژگان فراتر رفته، با استفاده به جا از صداهای کشیده و واکه‌های متناسب با مفهوم کلام، تاثیر بدیعی در فهم موضوع داشته است؛ در هم‌خوانی آوایی، چنان صامت ها و مصوت‌ها را چینش کرده که شدت بیان و سنگینی فضایی را به ذهن می‌رسانند؛ برای معانی، هم‌خوان معنایی را درنظر دارد و با ایجاد اتحاد بین این‌دو هم‌خوان، توانسته القاگر معانی مورد نظر باشد تا جایی که اگر کسی با زبان کلام آشنا نباشد، بتواند به معنای کلی کلام پی ببرد. گوینده تنها به بعد شنیداری مخاطب توجه نکرده و به هم‌خوانی سیمایی نیز توجه داشته است؛ هرچند این امر در راستای دو هم‌خوانی پیشین قرار دارد اما ایجاد اتحاد میان آن‌ها امری قابل اهمیت است. تمامی موارد مبین آن است که خطبه جهاد از ساخت موسیقایی قوی برخوردار و با بهره‌گیری از هم‌خوانی آوایی در القای مفاهیم به مخاطب، موفق عمل کرده است. الفاظ از نظر زیبایی فرمی، با هم در ارتباط تنگاتنگ قرار گرفته اند نه تنها معنا نتوانسته است بر زیبایی ظاهری تاثیر منفی بگذارد بلکه فرم کلام و موسیقای واژگان را در اختیار گرفته و آن‌ها را با هم عجین کرده و خود در جهت انتقال بهتر مفاهیم و ابزار کمک‌رسان قرار گرفته است.
)