قرآن کریم یکی از سرچشمه های فکری پربار شاعران ونویسندگان بزرگ پارسی زبان است. شاعران خوش ذوق فارسی به مدد موهبت سرشار وذوق هنری خود، چنان از قرآن بهره برده اند که به حق، شعر عارفانۀ فارسی را باید شعری توحیدی نامید. استاد شهریار نیز که از این منبع عظیم غافل نبوده، اشعار خود را به طرق مختلف و شیوه‌های متنوع با آیه های قرآن کریم آراسته است تا آن‌جا که این اثرپذیری از قرآن، از ویژگیهای بارز شعری این شاعر به شمار می رود. پس زمینه های شعر شهریار بیانگر انواع اثرپذیری وی از قرآن می باشد. می توان در شعر این شاعر انواع اثرپذیری را یافت؛ مانند: اثرپذیری واژگانی، گزاره ای، تأویلی، تصویری، تطبیقی، الهامی- بنیادی، تلمیحی، عکسی و چند سویه. و این اثرپذیری بیشتر در حوزۀ معنا و واژگان صورت گرفته است و در همان سویۀ معنایی قرآن می باشد وکمتر در معنای آن، تصرف می کند.
)